NIEDZIELA PALMOWA MĘKI PAŃSKIEJ 28.03.2021
- Trwa stan zagrożenia epidemicznego
- Obowiązkowe zakrywanie nosa i ust oraz zachowanie odpowiedniej odległości.
- W kościołach obowiązuje limit osób przy zachowaniu odległości nie mniejszej niż 2 m.
- 1 osoba na 20 m2 powierzchni kościoła /Rybna 15 osób, Przeginia Duchowna 15 osób Czułówek 6 osób
Bardzo prosimy o rzetelne przestrzeganie powyższych obostrzeń..
- Spowiedź Święta: /w kościele maksymalnie 15 osób/
- okres spowiedzi wielkanocnej – czas od Środy Popielcowej /17.02.2021/ do Niedzieli Trójcy Świętej /30.05.2021/
- wielki poniedziałek, wielki wtorek, wielka środa – pół godziny przed Mszą poranną i wieczorną
- wielki piątek – 15.00 – 17.00, 20.00 -22.00
- wielka sobota – 9.00 – 12.00
- porządek spowiadania – przy konfesjonale oczekujemy w odległości 2 metrów od siebie, po spowiedzi zaraz wychodzimy i wtedy może wejść następna osoba do kościoła, aby się wyspowiadać
- o żalu doskonałym na stronie internetowej parafii przy ogłoszeniach
- Komunia Święta:
- Okres komunii wielkanocnej – czas od Środy Popielcowej /17.02.2021/ do Niedzieli Trójcy Świętej /30.05.2021/
- najpierw osoby przyjmujące na rękę i a później do ust
- przyjęcie Komunii poza Mszą Św. w Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego 04.04.2020 – 8.00, 10.00, 12.00 i 17.00. Podchodzimy pojedynczo i wychodzimy zachowując normy bezpieczeństwa epidemicznego
- o komunii duchowej na stronie internetowej parafii przy ogłoszeniach
- Niedziela Palmowa pamiątka uroczystego wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy. Na każdej Mszy poświęcenie palm. /uczestniczących wewnątrz kościoła maksymalnie 15 osób/
- Gorzkie Żale – w niedzielę o godz. 15.00. Składka na tym nabożeństwie na kwiaty do grobu Pańskiego.
- Droga Krzyżowa – piątek godz. 17.00
- Nie ma Mszy świętych o 6.30 – w Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę
Triduum Paschalne
Wielki Czwartek: /uczestniczących wewnątrz kościoła maksymalnie 15 osób/
- początek liturgii Wieczerzy Pańskiej o godz. 18.00
- po liturgii przeniesienie Pana Jezusa do Ciemnicy i adoracja do 22.00
Wielki Piątek: /uczestniczących wewnątrz kościoła maksymalnie 15 osób/
- adoracja Pana Jezusa w ciemnicy od 8.00 – 18.00
- rozpoczęcie Liturgii Wielkiego Piątku o godz. 18.00
- Koronka do Miłosierdzia Bożego o godz. 15.00
- Droga Krzyżowa o godz.17.00
- Adoracja Pana Jezusa w grobie do 24.00
- Obowiązuje post ścisły /od pokarmów mięsnych i 3 razy dziennie raz do syta/
Wielka Sobota: /uczestniczących wewnątrz kościoła maksymalnie 15 osób/
- Adoracja Pana Jezusa w Bożym Grobie od 8.00 do 18.00
- Poświęcenie pokarmów wokół kościoła co pół godziny od godz. 9.00 do 12.00 oraz w domach, w rodzinach /błogosławi pokarmy ojciec lub matka/
- tekst błogosławienia pokarmów w rodzinie na stronie internetowej parafii przy ogłoszeniach
- Liturgia Wigilii Paschalnej o godz. 18.00 /przynosimy ze sobą świece/
- Serdecznie dziękujemy za ofiary składane na tacę, na konto parafialne i przy innych okazjach. Serdeczne Bóg zapłać!
- Transmisja Triduum Paschalnego: wielki czwartek – na profilu Facebooka Rybna w Małopolsce
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO STOŁU PRZED UROCZYSTYM POSIŁKIEM W NIEDZIELĘ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO
(„Obrzędy błogosławieństw dostosowane do zwyczajów diecezji polskich”, t. 2, Katowice 2001, nr. 1347-1350)
Ojciec rodziny lub przewodniczący zapala świecę umieszczoną na stole i mówi:
Chrystus zmartwychwstał. Alleluja.
Wszyscy odpowiadają:
Prawdziwie zmartwychwstał. Alleluja.
Następnie ktoś z uczestników odczytuje tekst Pisma Świętego.
1 Tes 5, 16-18:
Bracia i siostry, posłuchajcie słów świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.
Zawsze się radujcie
Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W Każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.
Albo:
Mt 6, 31 ab.32b-33:
Bracia i siostry, posłuchajmy słów Ewangelii według świętego Mateusza.
Nie troszczcie się zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść?
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie troszczcie się zbytnio i nie mówicie: co będziemy jeść? co będziemy pić? Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”.
Po odczytaniu tekstu przewodniczący mówi:
Módlmy się.
Z radością wysławiamy Ciebie, Panie Jezu Chryste, który po swoim zmartwychwstaniu ukazałeś się uczniom przy łamaniu chleba. Bądź z nami, kiedy z wdzięcznością spożywać będziemy te dary, i jak dzisiaj w braciach przyjmujemy Ciebie w gościnę, przyjmij nas jako biesiadników w Twoim królestwie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.
Wszyscy: Amen.
***
Po posiłku ojciec rodziny lub przewodniczący mówi:
Uczniowie poznali Pana. Alleluja
Wszyscy: Przy łamaniu chleba. Alleluja.
Módlmy się:
Boże, źródło życia, napełnij nasze serca paschalną radością i podobnie jak dałeś nam pokarm pochodzący z ziemi, spraw, aby zawsze trwało w nas nowe życie, które wysłużył nam Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie i w swoim miłosierdziu nam go udzielił. Który żyje i króluje na wieki wieków.
Wszyscy: Amen.
Żal doskonały a spowiedź sakramentalna
Trzeba zacząć od jasnego uświadomienia sobie zasadniczej prawdy.
- Tylko Jezus może nas zbawić, to znaczy uwolnić od każdego zła, w tym przede
wszystkim od tego, którego skutki są wieczne, czyli grzechu. Tylko On może nas
przeprowadzić przez „ciemną dolinę” śmierci i wprowadzić do krainy życia. Nikt, ani nic
innego, nie może tego dokonać, a już na pewno nie my sami. Człowiek sam siebie nie może
zbawić, nie może oczyścić się z grzechów, nie może uwolnić się od zła, nie może przywrócić
się do życia. To Chrystus jest jedynym Zbawicielem. Mówi to jasno św. Piotr: „nie ma w
żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w
którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4, 12).
To zbawcze działanie Chrystusa, na mocy Jego woli i postanowienia, dokonuje się w
Kościele (por. Mt 16, 18-19, J 20, 22-23). On sam działa w Kościele i przez Kościół dlatego,
że On jest w swoim Kościele, który jest Jego Mistycznym Ciałem. Z tego także powodu
pełnia tajemnicy zbawczej Chrystusa należy także do Kościoła. Odnosi się to również do
sakramentu pokuty i pojednania. Bóg przebacza wszystkie grzechy pokutującemu i szczerze
żałującemu za nie grzesznikowi, ale z ustanowienia Chrystusa konieczne jest do tego
przynajmniej mocne pragnienie przyjęcia sakramentu pojednania (votum confessionis),
sprawowanego mocą Chrystusową w Kościele. Niejako zapowiadając ten obowiązek
Chrystus polecił trędowatym, którzy prosili go o oczyszczenie: „Idźcie, pokażcie się
kapłanom” (Łk 17, 14).
Prawdę o konieczności sakramentu pokuty wyraził Kościół w swoim nauczaniu,
zawartym w tekstach Soboru Trydenckiego, szczególnie w dokumencie Nauka o sakramencie
pokuty, uchwalonym 25 listopada 1551 roku 1 . To nauczanie potwierdzał Kościół wielokrotnie,
min. w Kodeksie Prawa Kanonicznego:
„Indywidualna i integralna spowiedź oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny
sposób, przez który wierny, świadomy grzechu ciężkiego, dostępuje pojednania z Bogiem i
Kościołem. Jedynie niemożliwość fizyczna lub moralna zwalnia od takiej spowiedzi. W
takim wypadku pojednanie może się dokonać również innymi sposobami” (kan. 960)
Zaś Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia:
„Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany «żalem
doskonałym» lub «żalem z miłości» (contritio). Taki żal odpuszcza grzechy powszednie.
Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie
przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe” (nr 1452).
- Rozdział czwarty dokumentu soborowego traktuje o skrusze, która zajmuje pierwsze
miejsce wśród wszystkich aktów penitenta. Jest ona „bólem duszy i wstrętem do
popełnionego grzechu wraz z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości”. To, co my
określamy współcześnie jako „mocne postanowienie poprawy” jest zatem integralną częścią
aktu żalu, który odnosi się zarówno do przeszłości (popełnionych grzechów), jak też dotyczy
1 Por. Doctrina de sacramento poenitentiale, [w:] Dokumenty Soborów Powszechnych, red. A. Baron, H.
Pietras, t. 4, Kraków 2005, s. 483–501.
2
przyszłości, czyli woli powstrzymania się od grzechów. W tym punkcie ojcowie soboru
czynią rozróżnienie między skruchą doskonałą (contritio) i skruchą niedoskonałą (attritio).
Pierwsza, dzięki miłości, która nią kieruje, jedna człowieka z Bogiem zanim sakrament
zostanie przyjęty, „niemniej jednak pojednania tego nie należy przypisywać samej skrusze
bez zawartego w niej pragnienia sakramentu”. Druga zaś, która jest owocem przemyślenia
brzydoty grzechu i lęku przed karą, i chociaż nie jest doskonała ze względu na owe motywy,
to jednak jest prawdziwym darem Boga i poruszeniem Ducha Świętego, który otwiera na
pojednanie. Sama w sobie, bez sakramentu pokuty, nie może prowadzić grzesznika do
usprawiedliwienia, ale usposabia go do otrzymania łaski przebaczenia.
Tekst dokumentu potwierdza prawdę, że w sakramencie pokuty nierozdzielnie zawarte są
dwa elementy, żal i łaska przebaczenia. To jest pełna prawda sakramentu pojednania, a
wynika ona z całej głębi relacji człowieka z Bogiem. Dlaczego? Bo w dziele zbawienia
potrzebne jest prawdziwe spotkanie człowieka z Bogiem. Ze strony człowieka potrzeba
szczerej woli, gotowości, pragnienia i konkretnego działania, a ze strony Boga łaski, która
przemienia i udoskonala wszystko, co człowiek ze swej strony ofiaruje, wynosząc to na
poziom nadprzyrodzony.
- Tę szczególną relację wyraża sam znak sakramentalny, który składa się z dwu części,
materii i formy. W przypadku sakramentu pojednania materią są akty penitenta, z których
szczególnie ważny jest akt żalu, dlatego, że w nim, jakby w zarodku, zawarte są wszystkie
pozostałe akty (uznanie i wyznanie swoich win, postanowienie poprawy, zadośćuczynienie).
Natomiast formą są słowa kapłana: „I ja odpuszczam tobie grzechy w Imię Ojca i Syna i
Ducha Świętego”.
Chyba najpiękniej tę teologiczną prawdę wyraża fragment Łukaszowej Ewangelii (Łk 7,
36-50) o spotkaniu Chrystusa z kobietą, która prowadziła życie grzeszne. Płacząc, zaczęła
obmywać Jego nogi, wycierać je własnymi włosami, a potem całować Jego stopy. Jezus
dostrzega jej żal i stwierdza to mówiąc do współbiesiadników: „Odpuszczone są jej liczne
grzechy ponieważ bardzo umiłowała”. A do kobiety mówi: „Twoje grzechy są odpuszczone
(…) idź w pokoju”. I to jest właśnie spotkanie doskonałego żalu człowieka ze słowami
Bożego rozgrzeszenia.
- Akt żalu doskonałego sprawia, że uzyskujemy prawdziwe przebaczenie grzechów. Jeśli
ustaną przeszkody dla odbycia spowiedzi, przy najbliższej sposobności trzeba wyznać te
grzechy na spowiedzi sakramentalnej, bo inaczej pragnienie przyjęcia sakramentu pojednania,
wyrażone przez nas byłoby nieszczere, czyli nieautentyczne. Rozgrzeszenie udzielone przez
kapłana upewnia penitenta o uzyskanym uprzednio przebaczeniu, nadając mu wartość
sakramentalną, a także staje się okazją do kierownictwa duchowego.
Jeszcze jedna ważna uwaga. Powinniśmy się starać wzbudzać zawsze akt żalu
doskonałego i to nie tylko przed spowiedzią, ale po każdym grzechu, bo chrześcijanin nie
może pozostawać obojętny wobec tego, że obraził Boga. Taka postawa byłaby czymś
nienaturalnym. Dobrą praktyką jest wzbudzanie aktu żalu podczas modlitwy wieczornej przed
snem, mając na uwadze słowa naszej pieśni: „Wielu snem śmierci upadli, co się wczoraj spać
pokładli”.
Krótką formę takiego aktu proponuje Katechizm: „Ach żałuję za me złości jedynie dla
twej miłości. Bądź miłościw mnie grzesznemu, całym sercem skruszonemu”. Lub w pełnej
formie:
„Wierzę w Ciebie, Boże żywy, w Trójcy jedyny, prawdziwy;
Wierzę, coś objawił Boże, Twe słowo mylić się nie może.
Ufam, Tobie, boś Ty wierny, wszechmogący i miłosierny;
3
Dasz mi grzechów odpuszczenie, łaskę i wieczne zbawienie.
Boże, choć Cię nie pojmuję, jednak nad wszystko miłuję.
Nad wszystko, co jest stworzone, Boś Ty dobro nieskończone.
Ach żałuję za me złości, jedynie dla Twej miłości.
Bądź miłościw mnie grzesznemu, całym sercem skruszonemu”.
Często praktykowany akt żalu płynącego z miłości jest dobrym przygotowaniem do
przyjmowania sakramentu spowiedzi, a w chwili niebezpieczeństwa śmierci może otworzyć
nam bramy raju.
Podsumowując, i próbując to wszystko odnieść do naszego życia, możemy uczynić
następująco:
Propozycja formy obrzędu żalu doskonałego
Przed aktem żalu doskonałego należy uczynić szczegółowy rachunek sumienia i
postanowić poprawę odrzucając popełnione grzechy i przywiązanie do nich, jednocześnie
wzbudzając sobie mocne postanowienie odbycia spowiedzi sakramentalnej jak tylko to będzie
możliwe.
- Rachunek sumienia
- Lektura Ewangelii:
Łk 7, 36-50 Łk 15, 11-32
- Wzbudzenie intencji:
Jezu Miłosierny, który znasz mnie lepiej niż ja samego siebie, Ty widzisz wszystkie moje
grzechy, ale też widzisz mój żal i skruchę, dlatego że zraniłem Twoją nieskończoną miłość do
mnie. W duchu pokuty szczerze wyznaję wszystkie swoje grzechy, uznaję, że obraziłem Cię i
wyrządziłem krzywdę Kościołowi i każdemu z moich braci. Przyjmij łaskawie moją skruchę,
okaż mi swoje Miłosierdzie i pozwól mi wkrótce stanąć przed kapłanem, aby otrzymać
sakramentalne rozgrzeszenie.
- Modlitwa:
„Panie Jezu, który otwierałeś oczy niewidomym, uzdrawiałeś chorych, przebaczałeś
grzesznicy, a Piotra po grzechu utwierdziłeś w swojej miłości, przyjmij moje błaganie, odpuść
mi wszystkie grzechy, odnów we mnie swoją miłość, dozwól mi stale żyć w jedności z
braćmi, abym mógł głosić ludziom Twoje zbawienie” („Obrzędy Pokuty, nr 86).
- Postanowić sobie w ramach własnego zadośćuczynienia, jako że nie ma nadanej
pokuty, spełnienie jakiegoś aktu religijnego (adoracja, modlitwa, itp.) lub uczynku miłości
wobec bliźniego.
- „Ojcze nasz”.
Przypominamy jednocześnie, że czas na wypełnienie trzeciego przykazania kościelnego
(„Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Świętą”) trwa aż do
uroczystości Najświętszej Trójcy, która w tym roku przypada 7 czerwca. Aby przyjąć
Komunię Świętą konieczny jest stan łaski uświęcającej, który człowiek osiąga przez
sakramentalną spowiedź lub doskonały akt żalu za grzechy.
Pamiętaj:
Warunki żalu doskonałego:
1) Zachodzi niemożność skorzystania z indywidualnej spowiedzi
2) Zrobienie szczegółowego rachunku sumienia
3) Uznanie przed Bogiem swojej winy za popełnione grzechy
4) Wyrażenie szczerego żalu za wszystkie grzechy, ciężkie i lekkie
5) Wyrażenie mocnego postanowienia przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej
6) Spełnienie aktu pobożności lub miłości bliźniego jako formy zadośćuczynienia
7) Przystąpienie w najbliższym możliwym terminie do spowiedzi sakramentalnej
KOMUNIA DUCHOWA – SKARB DO ODKRYCIA
W sytuacji, gdy duża liczba katolików nie może przystąpić do Komunii Świętej,
konieczna jest głębsza refleksja nad znaczeniem i sposobem przeżywania Komunii duchowej.
Na stronie internetowej e-KAI znajduje się artykuł ks. prof. Ireneusza Mroczkowskiego,
profesora nauk teologicznych, specjalisty z zakresu teologii moralnej i etyki, zatytułowany
„Komunia duchowa – praktyczne porady” (https://ekai.pl/eucharystia-komunia-duchowa-i-
pragnienie-komunii-swietej-w-czasach-pandemii/). Znajdziemy w nim przypomnienie nauki
Kościoła na ten temat, w tym również teksty św. Jana Pawła II i Benedykta XVI.
Pomocne będą zapewne również świadectwa osób, które od wielu lat praktykują
Komunię duchową oraz podane poniżej refleksje na ten temat.
Świadectwo
„Komunię duchową przyjmuję dość często od kilku lat, zawsze wtedy, gdy nie mogę
uczestniczyć w codziennej Eucharystii. Ponieważ mam dość słabe zdrowie, zdarzają się
dłuższe okresy, kiedy nie mogę wyjść z domu. W tym trudnym dla mnie czasie uczestniczę w
Eucharystii poprzez transmisje radiową lub telewizyjną i przyjmuję Komunię Duchową. Dla
mnie najlepszym czasem na ten akt jest moment Komunii św. podczas transmitowanej mszy
św.
Zauważyłam, że im częściej praktykuję przyjmowanie Komunii Duchowej, tym
mocniej, głębiej ją przeżywam i tym większym jest ona dla mnie umocnieniem. Szczególnie
w ostatnim czasie, kiedy z powodu epidemii nie mogę wychodzić, Komunia Duchowa jest dla
mnie znakiem miłosiernej miłości Bożej, która wypełnia i rozpala moje serce, umacnia moją
wiarę, nadzieję i miłość” (Jolanta OV).
Pani Jolanta wskazuje na prosty i bliski jej samej, a pewnie także wielu wiernym,
sposób zaproszenia Pana Jezusa do swego serca. Przeżywa to zbawcze wydarzenie śledząc
transmisję Mszy Świętej. Czyni tak od wielu lat i stara się przeżywać to wydarzenie coraz
piękniej. Komunia duchowa nie jest bowiem umiejętnością, którą się posiada w jakimś
doskonalszym stopniu od pierwszego jej przeżycia. Z czasem jednak, gdy człowiek z wiarą i
miłością zaprasza Jezusa do swego serca, doświadczenie zjednoczenia z Nim jest coraz
większe. Komunia duchowa staje się skarbem, który człowiek coraz bardziej odkrywa.
Przeżycie Komunii duchowej w czasie słuchania lub oglądania Mszy Świętej za
pośrednictwem środków przekazu, jest owocniejsze, gdy człowiek się wcześniej do tego
przeżycia przygotuje, a po zakończeniu transmisji trwa w dziękczynieniu.
„Eucharystyczny wzór”
W celebracji Eucharystii Komunia Święta jest uwieńczeniem wielu przeżyć. Najpierw
są obrzędy wstępne z aktem pokuty, potem rozważanie słowa Bożego z (wyznaniem wiary i)
modlitwą wstawienniczą, następnie udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa,
uobecnianych pod osłoną znaków, a dopiero po tych przeżyciach następuje wydarzenie, ku
któremu wszystko zmierzało. To dar sakramentalnej komunii, łaska zjednoczenia z Jezusem,
Synem Bożym, mocą Ducha Świętego. Człowiek, który dostąpił tego zaszczytu, śpiewa pieśń
uwielbienia.
Ten „eucharystyczny wzór” jest bardzo pomocny w przeżywaniu Komunii duchowej
także wtedy, gdy ktoś przeżywa to piękne i niezwykłe wydarzenie osobno, nie śledząc
transmisji Mszy Świętej. Wtedy przeżycie Komunii duchowej może mieć następujący
przebieg:
Wybierz miejsce, w którym możesz się skupić. Skieruje swoje myśli i swoje serce ku
Bogu. Rozpocznij modlitwę znakiem krzyża. Proś o łaskę godnego przeżycia Duchowej
komunii. Módl się także do Maryi, która najpiękniej przyjęła Jezusa i uczy nas otwierać serce
na Jego przyjście.
Akt pokuty
Wzbudź w sobie szczery żal za popełnione grzechy. Możesz odmówić spowiedź
powszechną.
Rozważenie słowa Bożego i wyznanie wiary
Odczytaj wybrany fragment słowa Bożego. Wskazane jest rozważenie czytań
mszalnych przeznaczonych na dany dzień. Można też rozważyć inny wybrany tekst, np.:
Jezus powiedział: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój
umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14, 23).
Jezus powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca
inaczej, jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).
Jezus powiedział: „Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was. Podobnie jak latorośl
nie może przynosić owocu sama z siebie, jeśli nie trwa w winnym krzewie, tak samo i wy,
jeśli we Mnie trwać nie będziecie” (J 15,4).
Jezus powiedział: „Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który
przychodzi, Wszechmogący” (Ap 1,8).
Po rozważeniu słowa Bożego wyznaj wiarę w obecność Pana i Jego nieskończoną
miłość, np. Wierzę, Panie, że zawsze byłeś ze mną, wierzę, że jesteś we mnie i nieustannie
mnie prowadzisz, wierzę, że przychodzisz, abyśmy jeszcze bardziej byli jedno, jak Ty jesteś
jedno z Twoim Ojcem w Duchu Świętym (por. J 17,21).
Wspomnienie Paschy Pana Jezusa
Przenieś się myślą do Wieczernika, gdzie Jezus daje siebie za pokarm, przemieniając
chleb w swoje Ciało i wino w swoją Krew. Pomyśl o Jego miłości, objawionej w męce,
śmierci i zmartwychwstaniu. Jezus powiedział nad chlebem: „To jest Ciało moje za was
wydane”. To „Ciało wydane” przyjmujemy w Komunii Świętej. Jednoczymy się z Panem,
który nas do końca umiłował i daje nam udział w tej miłości. Tej jedności pragniemy również
wtedy, gdy przyjmujemy Komunię duchową.
Zaproszenie Pana Jezusa i przyjęcie Go
Obrzęd Komunii Świętej, przeżywany podczas Eucharystii, jest bardzo bogaty w
modlitwy i znaki. Rozpoczyna się od „Ojcze nasz”, potem są inne modlitwy, a w końcu
kapłan, ukazując wszystkim konsekrowaną Hostię, mówi: „Oto Baranek Boży…”.
Zgromadzeni wierni odpowiadają: „Panie nie jestem godzien…”. Kapłan znów ukazuje
konsekrowaną Hostię, tym razem indywidualnie, mówiąc: „Ciało Chrystusa”. Przyjmujący
odpowiada: „Amen”.
Gdy przyjmujesz Komunię duchową nie widzisz tych znaków ani nie słyszysz słów
wypowiadanych przez kapłana, ale w sercu przeżywasz to misterium. Z wiarą odmów „Ojcze
nasz” prosząc o dar zjednoczenia z Jezusem, Jego Synem. Wsłuchaj się w głos Ojca: „To jest
mój Syn umiłowany” i zaproś Pana Jezusa, aby do Ciebie przyszedł. Proś Go, aby jeszcze
bardziej wszedł w twoje życie, a ty abyś jeszcze bardziej należał do Niego. Proś Ducha
Świętego, aby sprawił cud komunii między tobą, a Jezusem, bo tylko Duch Święty jest
źródłem prawdziwej jedności.
Uwierz, że ten, który był i który jest, znów przyszedł. Jest w tobie, a ty jesteś w Nim.
Przywitaj Go z wdzięcznością i radością. Oczyma wiary staraj się zobaczyć Jego wielkość i
miłość, Jego dobroć i miłosierdzie, Jego pragnienie bycia z tobą i pragnienie, abyś ty był z
Nim. Powiedz Mu o swoim życiu i sprawach, które nosisz w sercu.
Dziękczynienie
Wielki jest dar Komunii i wielkie jest dziękczynienie człowieka, który taki dar
otrzymał. Nie zapomnij o dziękczynieniu i uwielbieniu. Niech trwa i nieustannie wzrasta
twoje zdumienie, że sam Bóg do ciebie przychodzi i w tobie przebywa. Wielbij Boga z
Maryją, bo również tobie wielkie rzeczy Bóg uczynił i święte jest imię Jego.
Zakończ przeżycie Komunii duchowej znakiem krzyża.
Ks. dr Stanisław Szczepaniec